Hayatımızı idame ettirirken el alem jürisinin karşısında üç evet almaya çalışan, yeteneklerini sergilemeye gelmiş heyecan dolu yarışmacılara benziyoruz zaman zaman.  Ve o jüri adeta kırmızı butona basıp üç hayırla uğurlamak ve acımasızca eleştirmek için can atıyor. Acaba jürinin derdi bizden çok kendisiyle olabilir mi? O hayırların, eleştirilerin bizimle alakası olmayabileceğini düşündük mü hiç?

Bir farenin hiç durmadan hızla çevirdiği tekerlek misali akan şu 70-80 senelik ömrümüzde takacak ne kadar çok şey bulabiliyoruz değil mi? Hele ki diğer insanların ne dediği, ne düşündüğü söz konusu olunca…

Toplum olarak küçüklükten bize aşılanan bir kaygıydı bu. “Çocuğum ayıp olur gel misafirin elini öp bak sana kaba çocuk derler” ile başlayıp “ laf söz olur kaç yaşına geldin evlendirelim seni” gibi birçoklarıyla devam etti. Hoş, onlar da anne babalarından bunu gördüler ya neyse… Elalemin hep söyleyeceği bir şey vardı ve hep de olacak. Kimsenin ağzını büzemeyeceğimize göre ancak ve ancak kendi tavrımızı yönetebiliriz, takılıp takılmamak bizim seçimimiz. Saygı duyduğumuz insanlar tarafından yapılan yapıcı ve geliştirici eleştirileri tabii ki bundan muaf tutuyoruz. Bahsettiğimiz kesim, melek olsak kanat sesimizden rahatsız olacak olan hayırcı jüri. Amacımız onları rahat ettirmek olursa geriye dönüp baktığımızda kendimiz gibi yaşayamadığımız yaşanmışlıklar buluruz. Hayat yolculuğumuzda direksiyona niçin başkalarının oturmasına izin verelim ki?

Fikirleri ve yapılanları daimi eleştirenler çoğu zaman hayatlarından ve en başta kendilerinden memnun olamamış kişilerdir. Başkasının omuzlarınıza çıkarak yükselme çabası da olabilir kim bilir. Kesin olarak bildiğimiz şey çoğu zaman olayın bizimle ilgisi olmadığıdır. Bir de eleştirilerini taktığımız kişilerin yaptıklarına bakmak gerek, ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz, laf kolaydır bilirsiniz, iki dudak arası.

***

Hindistanlı ressamın hikayesi bu konuda oldukça ilham verici:

Renklerin Ustası’ anlamına gelen Ranga Guru adında bir ressam varmış. Bu ünlü ressamın bir öğrencisi eğitimini tamamlamış, son resmini yapıp hocası Ranga Guru’ya götürmüş ve değerlendirmesini istemiş.

Ranga Guru resme bakmış ve şöyle demiş: “Sen artık büyük bir ressamsın. Resmini halk değerlendirsin. Bu resmi al, şehrin kalabalık bir meydanına as. Yanına da bir kırmızı kalem ile şu yazıyı bırak: “Lütfen beğenmediğiniz yerlere çarpı koyunuz.”

Öğrenci söyleneni yapmış ve birkaç gün sonra resme bakmaya gittiğinde görmüş ki, emeğini ve yüreğini ortaya koyarak yaptığı tablo, kırmızı çarpılarla doldurulmuş. Öğrenci buna çok üzülmüş. Tabloyu almış ve hocasına götürmüş.

Ranga Guru, öğrencisine üzülmemesini söylemiş ve aynı resmi yeniden yapıp yanına da yağlı boya ve fırça ile birlikte şu yazıyı bırakmasını söylemiş: “Lütfen beğenmediğiniz yerleri düzeltiniz.”

Öğrenci birkaç gün sonra gidip bakmış, tabloya kimse dokunmamış. Bu duruma çok sevinerek durumu hocasına anlatmış. Ranga Guru şöyle demiş: “Sen ilk seferde belki de hayatında hiç resim yapamayan insanlara fırsat verdin ve acımasız eleştiriler ile karşılaştın. Bu duruma çok üzüldün. İkinci sefer ise hataların düzeltilmesini istedin. Oysa kimse konuyu düzeltmeye cesaret edemedi. Çarpı koymak, beğenmemek, karalamak, kolaydır. İnsanoğlu başkalarında kusur aramada pek aceleci ve pek acımasızdır…”

Velhasıl kelam en başta bahsettiğimiz o jüri koltuğuna insanları değil de kendi kişiliğimizi, inandığımız doğruları, evrensel ahlak ilkelerini oturtursak sanki çok daha biz’im ve çok daha yaşanılır bir hayatımız olur ne dersiniz?