Teslim olduğun neyse, teselli bulduğun odur.

Ve teslimiyet yalnızca Allah’adır.

Allah’a teslim ol ki, teselli bulasın…

“Mevlana”

Uzak dağlarda kaynağından çıkan bir ırmak, her çeşit coğrafi bölgeden geçtikten sonra, en sonunda çölün kumlarına ulaştı. Ama diğer tüm engelleri aştığı gibi, bu engeli de aşmaya çalışınca, kuma girdikçe sularının kaybolduğunu fark etti. Yazgısının bu çölü aşmak olduğuna emindi, ama hiçbir yol bulamıyordu. Birden çölün içinden gelen bir ses, şöyle fısıldadı;

“Rüzgar çölü geçebilir, o halde ırmak da geçer.”

Irmak; “Kendimi kumun üzerine atıyorum ama emiliyorum. Rüzgar uçabiliyor, bu nedenle çölü geçebiliyor.” dedi.

Çöl; “Kendi geleneksel yolunda hamle ederek öbür tarafa geçemezsin. Ya kaybolur gider ya da bataklığa dönüşürsün. Rüzgarın seni hedefine götürmesine izin vermelisin.”

Irmak: “Ama bu nasıl olabilir?”

Çöl; “Rüzgarın seni emmesine izin vererek.”

Bu fikri ırmak kabul etmedi. Daha önce emilip başka bir maddeye dönüşmemişti. Kendi kimliğini yitirmek istemiyordu. Bir kere yitirildikten sonra, yeniden kazanıp kazanamayacağını nerden bilebilirdi ki?

Ancak çöl anlatmaya devam etti;

“Rüzgar bu işi yapar. Suyu alır, çölün üzerinden geçirir ve yeniden bırakır. Yağmur olarak yağıp, su yeniden ırmak olur.”

Irmak; “Bunun doğrulundan nasıl emin olabilirim?”

Çöl; “Bu böyledir, ama eğer inanmıyorsan bataklıktan başka bir şey olamazsın ve bu bile yıllar alır, ayrıca bataklık ırmakla aynı şey değildir.”

Irmak; “Ama aynı bugün olduğum ırmak olarak kalamaz mıyım?”

Çöl; “Kalamazsın. Ama senin özün taşınıp yeniden bir ırmak oluşturur. Bugün bile bu adı taşıyorsun, çünkü hangi kısmının senin asıl parçan olduğunu bilmiyorsun.” Bunu duyunca, ırmağın düşüncelerinde bazı şeyler yankılanmaya başladı. Bir rüzgarın kollarında taşındığı bir zamanı anımsadı ve bunun yapılacak tek şey, gerçek şey olduğunu anımsadı. Irmak, baharını rüzgarın ona uzanan kollarına emanet etti; o da onu kolayca ve nazikçe yukarılara taşıdı, kilometrelerce ötede, bir dağın doruğuna ulaşınca yumuşak bir şekilde bıraktı.

Irmak; “Evet, sonunda gerçek kimliğimi öğrendim.” Irmak öğreniyordu. Ama kumlar fısıldadı.

Çöl; “Biliyoruz, çünkü her gün bunun olduğunu görüyoruz. Çünkü biz kumlar, ırmaktan dağa kadar uzanıyoruz… İşte bu nedenle, yaşam ırmağının yolculuğuna nasıl devam edeceği kumlarda yazılıdır denir.”

***

İnsan olarak yaşam serüveninde ne kadar emek verip, zaman harcayıp bir sürü donanımlar kazandın. İlkokul, ortaokul, lise, üniversite, yüksek lisans o kadar okudun deneyimlerin oldu veya daha küçük yaşlarda iş hayatına girdin, belki bütün evin sorumluluğu o küçücük omuzlarına aldın, büyüdün, hem bedenen, hem de maddi olarak…

Ve bazen bir çöl çıktı karşına, seni yok etmeye çalıştı, zorlandın, kocaman dünya sana dar gelmeye başladı. Belki o zaman ölmeyi bile düşündün, yaptığın, kazandığın o şeylerin hepsi birden anlamını yitirdi. Diplomaların, paran, malın, mülkün, kazandığın tüm deneyimler hiç bir işine yaramadı. Yukarıda anlatılan bilgelik hikayesinde kumdan gelen ses, senin hayatındaki sorunlar, nerede sorun, problem varsa işte oradan ses gelir. Bununla birlikte dert nerede ise devası da oradadır. Rüzgar ise bir üstad, bir bilge, hoca, yol gösterici, rehber… adına ne dersen!..

O zor zamanlarda o rüzgarı bulmak gerekir, bulunca da sakın bırakma, peşine düş, onu kaybetme ve akışına bırak kendini… Ona güven, teslim ol, kurtuluşun onda ve tekrar özüne döneceksin unutma…