Saygı; ikili ilişkilerin olmazsa olmazıydı. Saygı çerçevesinde konuşmak ve hareket etmek diye bir sınır vardı, aslında ölçüleri kişiden kişiye değişen… O çerçevenin içinde biz vardık, ilk hatayı çerçevenin içinde yalnız kalmak istemeyerek yaptık. Samimi ve bir olma arzumuzu sınırlar içerisinde gideremedik, kendimiz de çerçevenin dışına zaman zaman çıkarak ikinci hatayı yaptık. Defans karşısında da çerçeveye tek başımıza dönmek isteyip, saygı çerçevesini kötüye kullandık.

Saygı, sınır ihlalini daha fazla kaldıramadı, o da bir çerçeveye sığdırılmak istemedi. Beşer böyle şaştı, yalnız olmaktan çok korktu, kendi çizgisinden çıkmayarak yürüyemedi yolu.

Saygısızlığı besleyen şeylerden en önemsizi sınırları koruyamamak. İçerisinde ‘hayır diyememek’ ve ‘hatasız kul olmaz’ gibi çelişkileri barındıran…

Ama daha güncel bir tehlike var: Farkındalığı baltayacak dozda ve tarzdakişisel gelişim!

“En önemli sensin”, “En iyisine sen layıksın” gibi gerçek dışı düşüncelerin dayatılması, insanları tevazudan ve saygıdan uzaklaştırdı. Başkalarını önemsiz kılan, kendini biricikleştirmeyi simgeleyen bir ideoloji doğmuş oldu.’ Olumlu benlik algısı’, ‘kendine değer verme’ gibi kişisel gelişim aşamaları ‘empati’ ve ‘farkındalık’ aşamalarıyla aynı başlık altında olunca işimize gelen kısmını benimsedik.

…

Kişisel gelişimde sabır, gelişime ve kendimize yetecek kadardı. Başkasına gösterilen sabır, katlanmak olarak sunuldu. Sesin gür çıkması marifetti, güçtü. Kendini ezdirmemek pahasına başkalarını ezme demediuzmanlar. Dolayısıyla kişisel gelişimde kendi sınırlarımız ve eşsiz olduğumuz o kadar vurgulandı ki, haksızlığımızı ve saygının sınırlarını görebilecek kadar adaletli ve empatik olamadık.

Herkes kendi kişisel gelişiminden sorumlu olsa da bir arada yaşamanın kuralları vardır ve bilgiye ulaşmadaki eşitsizlik insanları çok sayıda kategoriye ayırır. Bu kadar renk içinde kendi rengini korumaktan daha önemli olan şey o renkleri görmek, kendi rengimize boyamaya çalışmamak ve renginden dolayı dışlamamaktır.

En güzel renk bizimki değil…

En çok biz bilmiyoruz…

Herkes önce insan…

Her zaman haklıysak, bu kendi penceremizden baktığımız için…

Saygısızlık tek taraflı bir şey değildir. Ya başlatan ya da bitiren sizsiniz.

Kişisel gelişimin özü: İğneyi kendine batır, çuvaldızı başkasına…