Sene 2006, günlerden 1 Mart…

Devletimizin büyükleri, ‘artık Kastamonu’nun da bir üniversitesi olsun’ demişler, sağolsunlar. Çok değil, sadece 3 ay sonra 10’uncu yılını kutlayacak bir devlet üniversitesinden bahsediyoruz.

Kastamonu Üniversitesi’nin son 10 yılına şöyle bir göz attığımızda; (2012’nin son günlerinde yaşanan acı olay dışında), yavaş da olsa bir gelişme görülüyor. Her ne kadar kampüsteki inşaatlar bir türlü bitmek bilmese de, yurt sorunu henüz çözüme kavuşturuluyor olsa da, önümüzdeki yıllarda geleceği parlak bir üniversiteden bahsetmek elbette mümkün. Elbette Kastamonu Üniversitesi’nin bir ODTÜ, bir İTÜ veya bir Gazi Üniversitesi çapında olmasını kimse beklemiyor. Ama hiç olmazsa gerçekten ‘Kastamonu’nun Üniversitesi’ olabilme potansiyelini yakalayabilmeli. Fakat bu ‘yavaş gelişmenin’ tek sorumlusunun üniversite yönetimi olduğunu söylemek de haksızlık olacaktır. 100 bin nüfuslu bir şehre bugünkü 25 bini aşan öğrenci nüfusunu entegre etmek, önümüzdeki 4 yıl içerisinde de 50 bine varan öğrenci sayısı hedeflemek kolay işler olmasa gerek.

Üniversiteyi eleştirmek, yerden yere vurmak işin kolay kısmı. Ancak bir kez de; şehrin bürokrasisi, işadamı, sivil toplumu ve de basını olarak şapkamızı önümüze koyup ‘Kastamonu, üniversiteyi yeterince değerlendirebiliyor mu?’ diye kendimize sormamız gerek.

‘Kastamonu’nun sanayisi yeterince gelişmedi’, ‘turizmimiz bir türlü ilerleyemiyor’, ‘Kastamonu’nun logosu ayı mı olsun, yoksa…’ Daha birçok noktada kendi kendimizi yiyoruz da, işin içinden bir türlü çıkamıyoruz.

‘KİM YARDIM İSTEDİ DE…’

Arada bir birileri çıkıp, ‘Yahu bizim üniversitemiz var. Bunca kafa karışıklığımız varken üniversitemiz ne iş yapıyor, neden bize yol göstermiyor?’ diye yakınsa da, işin aslının pek de öyle olmadığını Rektör Seyit Aydın’dan dinledik. ‘Kim yardım istedi de, işbirliği yapalım dedi de üniversite sırtını döndü?’ diyerek karşı sitemde bulunan Rektör’ün, ‘Kastamonu Üniversitesi şehirden kopuk’ şeklindeki eleştirilere bunca zamandır çıkıp net cevaplar vermemiş olması da işin başka bir yönü.

Kastamonu, özellikle tarihi ve doğal güzellikleriyle yaşanası bir vilayet. Lakin bunca güzelliklerinin arasında ülke çapında ünlü olduğu bir başka mevzu ise ‘ortaklık kültürünün’ neredeyse hiç olmayışı. Evet birlikte iş yapmayı sevmiyoruz. İki kişi bir araya gelip de ‘3 kuruş fazla para kazanalım, 2 kişiye daha ekmek kapısı açalım’ zihniyetimiz maalesef yok. Bundan sonra da olmasını beklemek sadece ‘pembe bir hayal’den öteye geçmeyecektir.

Lakin, hiç olmazsa bugünümüzü kurtarmak adına, elde ne imkanlar varsa kullanmak, elimizden geldiği kadar değerlendirmek gerek. Üniversite de bu imkanlardan bir tanesi.

Örneğin; bir türlü çözemediğimiz Doğa Kültür Köyü konusunda kaç kişi Turizm Fakültesi’nin kapısını çaldı? Hadi bürokrasimiz bu işi çözemeyecek, bari özel sektörden bir Allah’ın kulu Saim Ateş’in kapısını çalıp, ‘Hocam; benim şöyle bir projem var, Allah rızası için bir yol gösterin de memlekete 3 kuruş faydamız olsun’ dedi mi?

Lafa gelince elimize kimse su dökemiyor, icraata gelince de ‘önce bir deli çıksın yapsın da, olursa bir ara bakarız’dan öteye geçemiyoruz. Şehrin üzerine örtülü ‘ölü toprağı’nı devlet eliyle atmaya çalıştık yıllarca. Ama olmuyor, olmayacak da… Devlet dediğin yol, havaalanı, tünel yapar, belediye dediğin kanalizasyon, otopark… Üniversite dediğin ise bilim üretir, yol gösterir. E yapıyor da.

Ama hiç kimse zorla gelip de ‘gel sana yol göstereyim’ demez