İnsanı, insan yapan, olmazsa olmaz dediğimiz çok önemli dört duygu vardır. İnanç, güven, umut, özgüven…
Her biri için, yazılabilir, anlatılabilir ve okunabilir küçük hikayeler vardır. Ama önemli olan, bunların yaşanabilir de olması. Hem de hayatımızın her anında.
Bizler, saydığım dört duyguyu sağlam bir şekilde kullanabilen nesiller yetiştirmek istiyoruz. Peki bu duyguların ne kadarını yaşıyoruz? Ve nasıl örnek olmayı hedefliyoruz çocuklarımıza?
Bebekler dünyaya, nesiller arası aktarım dediğimiz alt yapıyla gelirler. İnancı, güveni, umudu, özgüveni bizden öğrenirler ve şekillendirirler.
İnatla tekrarladığımız bir şey var ki, ‘’söylediğimi yap, yaptığımı yapma’’ öğretisi… Unutuyoruz!, çocuklar bizim yaptıklarımızı yapar, asla söylediklerimizi değil.
Köyün birinde bir gün, küçük, büyük herkes yağmur duasına çıkmaya karar vermişler. İçlerinden sadece bir çocuk, babasıyla birlikte şemsiyeyle gelmiş köy meydanına. Çünkü yağmurun yağacağına inançları tammış… Çünkü diğerleri sadece istiyorlarmış yağmurun yağmasını, hem de inanmanın ne kadar önemli olduğunu unutacak kadar…
Havaya atılan bebek neden güler? Çünkü sizin, onu tutacağınızdan emindir, güvenir. Neden sabaha uyanacağımızı bilmeden saatin alarmını kurarız? Çünkü ertesi güne umudumuz vardır. Neden gelecek hakkında hiçbir şey bilmesek bile planlar kurarız? Çünkü özgüvenimiz doğrultusunda planlar yaparız.
Anne-baba olmak, çocuğu yönetme değil, kendini yönetme ve dönüştürme sanatıdır. Biz inanırsak, inanır çocuk. Güvenir, umut eder ve özgüveni gelişir. Çocuğa bu temel duyguları sadece anne-baba verebilir. Bunları, okuldan, öğretmenden, arkadaştan, uzamandan edinmesini beklemek büyük haksızlık olur. Hem çocuğa, hem de kendinize.
Başarmak evde başlar. Ve bireyin her anına nüfuz eder. Çocuklarımızın yapamadıkları için onlara kızmak, öğretemediklerimizin ve kendi başarısızlıklarımızın hıncını yavrularımızdan çıkarmak anlamına gelir. Dönüşüm için geç değil. Önce siz inanın, sonra çocuklarınıza inandırın.
Siz değilseniz kim?
Şimdi değilse ne zaman?…