Gidenin ardından…

Arife günkü yazımda şöyle bir paragraf vardı:

Ama yine bir hastanın gözü kapıda, yanı başındaki Yasin-i Şerif yazılı Hz. Kuran’dan birkaç surenin aktarıldığı kitabıyla bir bekleyiş hâlinde! Neyi mi bekliyor? En başta Hz. Şafi’den şifa, sonra taburcu olmayı, ardından eski günlerine kavuşabilmeyi, torunlarını kucaklayıp sevebilmeyi ve yaşamayı! Gözyaşı varsa bunun için, “ziyaretin kısa olanı makbul” deyip gidenlerin ardından bakıp “ne zaman?” diyorsa da sırf bu yüzden!

Hastane hâlindeki akrabamın haberini aldım, vefat etmişti. Epeydir hastane hâlindeydi, en son görüştüğümüzde geride kalan güzel günleri anıp gözünden yaşları apansız bırakmıştı, ben de ağlamış, belli etmemeye çalışmıştım.

“Başınız sağ olsun!” sözünü sevmem ben, kimseye de diyemedim bugüne kadar! Ne demek o? Giden gitti, sen keyfine bak der gibi duygusuz bir ifade sanki! Bir şey demeden sarılmaya çalışırım sevdiklerini kaybedenlere ve bilirim ki insanlar, kimlikteki yaşlarıyla değil kaybettiği yakınlarının sayısıyla yaşlı ya da genç olurlar! O yüzden sevdiklerini maddi ya da manevi kaybedenlerin saçlarındaki beyazlar gittikçe artmaktadır! “Daha anamdan doğmadan, neden ben ihtiyar oldum?” dediyse Mahzuni Şerif, işte bu yüzden!

Güzel memleketimde bir evden cenaze çıkmaya görsün, sevdiklerini Hakk’a uğurlamanın ağır sorumluluğuyla ayrı, gelenlere ikramla ayrı uğraşır insanlar! Gelenlerin çoğu teselli verecek cümleler yerine ölümden korkan ve kaçan konular bulmaya çalışırlar. Kimseden duyamazsınız, “Bakın! Bir başka dünya daha var, bu şarkı burada bitmedi, daha söyleyeceklerimiz, dinleyeceklerimiz var! Pes etmek yok ve bizden önce giden tüm sevdiklerimizle bir sabah kavuşacağız, inanın buna, Cenab-ı Hak öyle diyor…” sözlerini.

“Düzen böyle bu gemide, eskiler yiter yenide, beni değil, sen seni de unutursun…” dediyse şair, işte bir şeyler de zamanla unutulacak, baki kalan bu kubbede hoş bir sada olacak! Peki, acı hep aynı kalacak mı sanırsınız? Bir şekilde geçecek, ya teğet geçecek ya da delip geçecek! Siz, o eski siz olacak mısınız, sonra belli olacak!

Dostlarınızın, yakınlarınızın cenaze törenlerine tiyatro seyircisi gibi bakmalar, yerini artık gerçekçi hüzne ve “ya sahnede ben olursam” tedirginliğine bırakmaya başladığında bu canına yandığımın dünyasının pek de yaşanacak bir tarafının kalmadığını anlarsınız ama geriye baktığınızda kim kalmış, kim gitmiş? hesabı korkuludur!

Geri dönecek mi sandınız? “Anar ömrünce gönül giden sevgilileri / bilmez biçâre kalpler, giden dönmez ki geri” Dönmez, siz gideceksiniz! İşte dünyada ölüm var, “ölüm varsa bu dünyada zulüm var!” Yok mu?

Bugün cumaydı değil mi? Hoşgörün beni bugün, Cahit Sıtkı’dan imdat isteyeceğim:

“Bugün cuma;

Büyükannemi hatırlıyorum,

Dolayısıyla çocukluğumu,

Uzun olaydı o günler!

Yere düşen ekmek parçasını

Öpüp başıma götürdüğüm günler!

O zaman inandığım gibi,

Sahiden bir öbür dünya varsa eğer,

Orada da cumaysa bugün,

Başında bulutlardan beyaz örtüsü,

Büyükannem namaz kılmaktadır,

Namahrem eli değmez seccadesinde;

Mekke-i Mükerreme’den getirilmiş.

Dilerim duasında unutmasın beni;

Günahkâr olduğumu hatırlayarak.”