Aziz, sıddık kardeşlerim,

Ben, pek kat’î bir surette ve bine yakın tecrübelerim neticesinde kat’î kanaatim gelmiş ve pek çok günlerde hissediyorum ki, Risale-i Nur’un hizmetinde bulunduğum günde, o hizmetin derecesine göre kalbimde, bedenimde, dimağımda, maişetimde bir inkişaf, inbisat, ferahlık, bereket görüyorum. Hem orada iken, hem burada çok kardeşlerimden aynı hâleti hissettim ve ediyorum. Ve çokları itiraf ediyor ki, “Biz de hissediyoruz” derler. Hatta, size geçen sene yazdığım gibi, benim pek az gıdayla yaşadığımın sırrı, o bereket imiş.

Hem, İmam-ı Şâfiî’den (r.a.) rivayet var ki: “Hâlis ilim talebelerinin rızkına ben kefalet edebilirim” demiş. “Çünkü rızıklarında genişlik ve bereket olur.”

Madem hakikat budur ve madem hâlis ilim talebesi ünvanına Risale-i Nur şakirtleri bu zamanda tam liyakat göstermişler. Elbette, şimdiki açlık, ve kıtlığa mukabil Risale-i Nur hizmetini bırakmak ve zaruret-i maişet özrüyle maişet peşine koşmak yerine en iyi çare, şükür ve kanaat ve Risale-i Nur talebeliğine tam sarılmaktır.

Evet, her tarafta bu derd-i maişet herkesi sarsıyor. Ehl-i dalâlet bundan istifade eder. Ehl-i diyanet de kendini mâzur bilir, “Zarurettir, ne yapalım” der.

Demek ki, Risale-i Nur şakirtleri, bu açlık, ve zaruret musibetine karşı yine Nurla mukabele etmeli. Her şakirdin vazifesi, yalnız kendi imanını kurtarmak değil; belki başkasının imanlarını da muhafaza etmeye mükelleftir. O da hizmete ciddî devamla olur.

Size yazmıştık ki, muarızlara adavetle mukabele etmeyiniz. Mümkün olduğu kadar, ehl-i takvâ, ehl-i ilme karşı dostane vaziyet alınız. Fakat bu noktaya dikkat ediniz ki, Risale-i Nur’un zararına ve şakirtlerinin salâbet (dinin emirlerini koruma ve uygulamada ciddiyet ve sağlamlık) ve metanetlerine ilişecek bir tarzda daireniz içine sokmayınız. Öyleler, niyet-i hâliseyle girmese, belki fütur verirler. Eğer enâniyetli ve hodfuruş ise, Risale-i Nur şakirtlerinin metanetlerini kırarlar, nazarlarını Risale-i Nur’un haricine çekip dağıtırlar. Şimdi çok dikkat ve metanet ve ihtiyat lâzımdır.

Bu havalide, hakikaten ümidimin fevkinde, Risale-i Nur talebelerinden iki kahraman yetiştiler: baba, oğul Ahmed Nazif, Salâhaddin. Bu iki zât Risale-i Nur’un neşrinde iki yüz adam kadar çalıştıklarını görüyoruz. Ezcümle birisi, yani oğlu Kars’ta durup hem Van’a, hem Erzurum’a, hem Konya’ya, hem buralara -size leffen gönderdiğim mektup gibi- muhaberelerle tesirli bir surette çalışıyor; tam bir Abdurrahman’dır.

Kardeşiniz

Said Nursî

Mektupta verilen mesajların bir kısmını şöyle sıralayabiliriz: 1- Kur’an tefsiri olan Risale-i Nurların hizmetinde bulunmak, yapılan hizmetin derecesine göre kalpte, bedende, beyinde, geçimde inkişafa, genişliğe, ferahlık ve berekete vesile olur. 2- Açlık ve kıtlığa karşı hizmeti bırakmak ve geçim zarureti özrü ile geçim peşine koşmak yerine en iyi çare, şükür ve kanaat ile hizmete tam sarılmak gerekir. 3- Her Risale-i Nur talebesinin derdi yalnız kendi imanını kurtarmak değildir, başkalarının imanını da muhafaza etmeye mükelleftir. O da hizmete ciddi devam ile olur.

Mektubun sonunda Üstad Hazretleri, İnebolu’da bulunan Ahmet Nazif Çelebi ve oğlu Selahattin Çelebi ağabeylerin iki kahraman olduklarını ve iki yüz adam kadar çalıştıklarını ifade ediyor. Allah onları cennette Efendimiz’e (sav) komşu eylesin, bizleri de onlar gibi hizmete sarılabilmeyi nasip eylesin.