Zam ağacının dalındaki piyango bileti!

Her yılın sonunda olduğu gibi bu sene de “2019! Gitmeden bir güzellik yap da şaşırt bizi!” diye şehirli bunalımlar içinde çıkış yolu arayanlara rağmen gidecek olan yılın hiç şakası yoktur! Çünkü artık 1 gün sonra “Ne hâliniz varsa görün!” diyerek çekip gitmekten başka bir şey düşünmemektedir!

Sene boyu kırılan kalplerin, söndürülen umutların ve hayal kırıklıklarının bir listesi yapılmadığından önümüzdeki sene bunlar olmamış gibi yaşanacağından emin olabilirsiniz!

Birkaç gün önce intihar eden, Norveç’in 47 yaşındaki eski prensi Ari Behn’in 2020’ye dair düşünceleri nelerdi de yeni yılı beklemeden bu dünyadan çekip gitti?

Aynı zamanda roman ve oyun yazarı olan Behn’in Norveç Prensesi’yle evlenmesinden ötürü eski prens unvanı ve yazarlığı da onu bu dünyaya tutunmaya yetirememişti anlaşılan!

Tosya’da Dilküşah Mahallesi’nde de 70 yaşındaki bir amca eşini öldürdükten sonra kendi de intihar ediyordu. Neydi bu insanlarımızın derdi? Mahalleye ismini veren Dilküşah ne demekti? “Dilkü” tilki anlamındaysa eski zamanlarda burada tilkilerin şahı ya da bolluğu mu vardı da bu isim verilmişti? Vilayet Salnameleri’nde yerleşimlerin isimleri geçmesine karşın orada yaşayan insanların hikâyelerine yer verilmemişti ama bu işi yazarlar üstlenmişti!

Yazar olmaksa hem gazetede hem de kitapta belalı bir işti. Mesela; Emin Çölaşan ve 6 Sözcü Gazetesi çalışanına “FETÖ’nün hiyerarşik yapısına dâhil olmamakla beraber bilerek ve isteyerek yardım etme” suçundan hapis cezası veriliyordu. Fetullah Gülen’in bile kendisini dava ettiği Çölaşan’ın FETÖ’ye yardımı gerçekten düşündürücüydü! O gün mahkeme, Gülen’in talebini reddetmiş bugünse Çölaşan’ı örgüte yardımcı olarak görmüştü!

Çölaşan 16 Mayıs 2017’de “Bir annenin dramı” başlıklı yazısında 8 aylık bebeğiyle cezaevinde bulunan bir kadından kendisine gelen mektubu yayımlamıştı. Bu da “örgüte yardım” için müthiş bir delil olmuştu!

Tüm bunlar “Ey benim güzel ülkem!” demenize sebep olmuyor muydu?

* * *

Hayata tutunamayanlar, gayret gösterip tutunmaya çalışırken ellerine basılanlar ve niceleri! Bunları kendi çağında da görerek şöyle demişti Dostoyevski üstat:

“Her mutsuzluğun ötesinde yine yaşam bekler ama insana özgü bir yeteneksizliktir yaşayamamak! Yoksa hangi balık boğmuş kendini, hangi serçe atlamış damdan?”

Ne dersek diyelim, gidenler geri gelmiyor, ancak biz gidince görüşeceğiz onlarla! Bir gün sonra bitecek bu yıl da bir daha gelmeyecek, iyisi mi, yılın biraz da manevi muhasebesini yapıp gelecek-gidecek dengesine dikkat edelim. Yoksa ki bizler de kötü bir ajans haberi kaydı olabiliriz!

PİYANGONUN MİLLİSİ OLMAZ MI?

Sevgili ülkemde her yılın sonunda benzer tartışmalarla günlerin canına okur, yeni yıl başlayınca da hoyratça harcanan o günlere yanarız! Heyhat ki bu yanma, boşa harcanan günleri geri getirmeye yetmez!

İşte yine yılın son günlerini bildik tartışmalarla harcıyoruz. “Piyango bileti haram mı?” Ya da “Yılbaşını kutlamalı mıyız?” temalı soru ve tartışmalara şunlar da ekleniyor: “80 milyonluk ikramiye size çıkarsa ne yapardınız?” Çeşit bitti mi sandınız, devamı var. Mesela “Yılbaşını nerede kutlayacaksınız?” ve sair!

Bu konu ve sorular gündemdeyken Samsun Müftüsü, yıl bitmeden ona damgasını vurdu ve yılbaşı kutlamasının bir kültür yozlaşması olduğunu belirtip “Piyangonun ve kumarın millisi olmaz!” diyerek milli piyangoya karşı da tavrını belirledi!

Sayın Müftü’ye hatırlatmak isterim ki piyangomuz artık milli değil hocam! Evet, 6 ay önce Türk-İtalyan ortaklığındaki bir şirkete 10 yıllığına devredildi! Kumar, loto ve sanal şans oyunları elbette haramdır hocam ama bu haramlara olan ilgi yıldan yıla daha artıyor, fark ediyorsunuz değil mi? İnsanlarımızı bu gibi şeylerden medet bekleten ekonomik durgunluğun da bunda payı olabilir mi acaba?

Zonguldak’ta jandarmanın mühürlediği kaçak kömür madeninin mührü sökülüp işçiler onlarca metreye indirildiyse ve burada çıkan patlamada 2 işçi ölüp 1 işçimiz yaralandıysa Şırnak’taki kömür madeninde göçük altında kalan 1 işçimizin cesedine ulaşıldıysa bu helal midir hocam?

İnsanların yaşama sevinçleri, hepimizin bal gibi bilip söylemeye cesaret edemediği birtakım hırsızlar tarafından hunharca çalınıp doğalgaz borularına asılıyor, kimyasal zehirlere katılıyorsa bu helal sayılır mı peki?

Aman hocam, aslan hocam! Kültür yozlaşması konusunda da haklısınız! Yılbaşı kutlamalarındaki abartıdan, kapitalizmin tüketim ekonomisiyle bütünleşen yanından çoğu Hristiyanın dahi memnun olmadığını, hatta eleştirdiğini de biliyor muyuz peki?

Fakat Diyanet görevlileri olarak yılbaşı hassasiyetiniz kadar toplumdaki infial hâlini de görünüz ve bunun tek nedenini “maneviyat eksikliğinde” aramayınız, ekonomik nedenler üzerine de kafa yorunuz!

İnsanların yaşama sevinçlerini birileri çalıyorsa bari din görevlilerimiz asık suratlı konuşmalar yerine insanı hayata bağlayıp onlara neşe veren güler yüzlü sözler etsinler de yarın mahşer gününde bu hayatî sorumlulukları hatırlatılmasın!

* * *

Ve evet çam ağacı! Çam ağacı süsleyenler ve süslemeyenler, yılbaşı hediyesi alanlar ve almayanlar diye bir bölünmeyi de her yıl bitiminde konuşur, hatta yaşarız! Çam ağacı olanlar, olmayanlara hava atmasın, olmayanlarsa “Evimizin ortasında yapay da olsa bir çam ağacı yok!” diye üzülüp ağlamasın!

Çam ağacının yokluğunda size teselli verecek şeyleri görmenizi isterim! Güzel ülkemde her yeni yılda dallı budaklı bir zam ağacı her yurttaşa hükümet tarafından hediye edilir, e artık bu hediyeyle sevinip sevinmemek de size kalmıştır! Üstelik bu ağacın dallarına piyango bileti asan yurttaşlarımız da bol miktarda bulunmaktadır! Zam ağacının acı meyvelerini sene boyu yemeye mecbur olsanız da bir ağaç sahibi olmak iyi bir teselli değil midir? “Yerinde kalsın o teselli!” dediğinizi duymadım sanmayın!

* * *

Dışarısı beyaza bürünmüş ve bazı köy yollarımız kapanmışsa kimsenin bundan zarar görmemesini dileyerek Ataol Behramoğlu’ndan karlı bir şiirle:

“Beyaz, ipek gibi yağdı kar

Yağdı kirpiklerine bir kızın

Yağdı mavi bir nehre

Saçlarıma yağdı

Otobüslere

Ağaçlara

Evlere

…

İstedim ki

Daha güzel

Olsun şu dünya.

İstedim ki

Beyaz

İpek gibi yağan karın altında

Bitsin artık

Bu sürüp giden alçaklıklar.

Bir bebek

Ölüm tehdidi altında yaşamasın

Beşiğinde.

…

Bırakın, beyaz

İpek gibi yağan karın altında

Hayallerimiz olsun.

Yaşayalım

Özgür

Güzel

Düşünceli.

Anlatalım

Düşündüklerimizi birbirimize.

Sevinç egemen olsun her yerde

İnsanca

Bir kaygı.

Beyaz, ipek gibi yağdı kar.

Yağsın…”