Yağmurda ıslanmanın incelikleri

2 gün önceki yağmurda siz de ıslandınız biliyorum. Mecburiyetler sizi o saatte dışarıda tutuyordu ve yağmur gittikçe hızlanıyordu. Dolmuşlar tıklım tıkış, trafik yoğundu. Bir beklediğiniz vardı, bir o yana, bir bu yana döndünüz durdunuz, belki görürüm diye. Göremediniz, ayaklarınıza kara sular indi ama nafile, ne geldi ne de geçti o!

Günün geçimi çıktıktan sonra tek düşünceniz oydu, ama o yoktu işte! Yağmur hızlanıyor, AVM önü gittikçe kalabalıklaşıyor, insanlar da bir an evvel kendilerini kapalı yerlere atmaya çalışıyordu. Bu insanlar yağmurdan değil, başka bir şeylerden kaçıyorlardı, belki de kendilerinden… AVM önündeki dolmuş durağında bir ayağı kesik ağabeyi de gördünüz, hikâyesini sormaktan hicap ettiniz, aklınızda hâlâ o, ama o yoktu işte!

Kapalı havanın ilçelere yansıması farklı olmuştu, mesela Devrekâni’de hortum görülmüştü. Hayır, efendim, bankayı değil rüzgârı hortumluyordu bu görüntü. Güzel ilçem ana haberlere konu oluyordu ama niye sadece hava durumuyla ve asayiş konularıyla?.. Güzel şeyler de oluyordu ilçede, “düşürülmek suretiyle” kaybedilen cüzdanlar ilana çıkıyor ve “bulunmak suretiyle” sahibine ulaştırılıyordu. Bizler de “sevinmek suretiyle” mutlu oluyorduk.

Yağmur durmuyordu, olacak gibi değildi, bir köşeye sığındınız, insanlar gelip geçiyordu ama o yoktu! Sucuk gibi oldunuz, bir genç size “çakmağın var mı ağabey?” dedi, güldünüz ve “ben Yeşilaycıyım!” dediniz sonra eklediniz: “Ama içerimde öyle yangınlar var ki sadece senin sigarayı değil koca Kastamonu’yu tutuşturabilir ama yakmayacağım!” Güldü genç, “aman!” dedi, sözünüzden etkilenmiş gibi, “iyi akşamlar ağabey, görüşürüz.”

Bir şiir geldi aklınıza: “O şimdi ne yapıyor, şu anda, şimdi, şimdi?” Bu yağmurda ıslanmadığı belliydi. Şahin marka bir aracın önündeki yazıyı okudunuz: “Pekmez, tahinsiz; delikanlı Şahin’siz olmaz!” Bir başka Şahin’in bu sefer arkasında olan yazı da şöyleydi: “Aile Her Şeydir” “Her şey”in birleşik yazılmasını düşünmediniz ama bir şeyi kalbinizin orta yerinde keskin bir bıçak çevrilircesine fark ettiniz: Aile, yuva sıcaklığını!

Hava, yağmurun etkisiyle soğumaya başlamıştı, insanlar oradan oraya yürüyorlar yahut araçların içinde gidiyorlardı. Hikâyeleri neydi, sizinkinden daha mı heyecanlı ya da dramatikti? Daha ortada yağmurun tanesi bile yokken şehir ve ilçe ilan hoparlörlerinden yapılan duyurulara kulak asmadınız, yıldırımlar çaktı, korkmadınız, “şu dünya sürgünümü uzatma ya Rabbi!” deseniz de aklınıza bir hadis geldi:

“Başına bir musibet geldi diye hiçbiriniz ölümü temenni etmesin. Mutlaka böyle bir şey temenni etmek zorunda kalırsa: ‘Allah’ım, benim için yaşamak hayırlı olduğu sürece beni yaşat, hakkımda ölüm hayırlı olduğu zaman da beni öldür’ desin.”

Şimdi soruyorum, yağmurda ıslanan sadece siz miydiniz? El Cevap: O yağmurda ben de vardım!

İyi insanlar için kötü gelişmeler!

Şehrin ve yurdun değişik yerlerinde hassas kalplileri üzen birçok şey yaşanıyordu. Mesela; Ankara Mogan Gölü’nde 14 yaşındaki bir kızın cesedi bulunuyordu, kızın adı Adalet’ti, karne günü yaklaşan liselilerden biriydi, intihar etmişti. Ailesi, “karnen kötüyse seni evlendiririz!” demiş miydi, dememiş miydi, bilmiyoruz ama ülkede ve dünyada adaletin olmadığını bu ölümle bir kez daha anlıyorduk. Adalet’i yaşamaktan bezdiriyorlar, o da kendini göle atıyordu işte! Ah be güzel kardeşim, haksızlığın, hukuksuzluğun at koşturduğu bir çağda senin hiçbir suçun yoktu ki neden böyle gitmeyi tercih ettin?

Tunceli’deki çatışmada 2 askerimiz şehit oluyordu ve 2 ömür hikâyesi daha yarıda kalıyordu. Meteoroloji yine uyarıyordu: “Yağışlar devam edecek, ağaç altında durmayın, yıldırım tehlikesi…”

YKS’nin ilk oturumuna iki gün kaldı diye öğrenciler heyecan içindeydi, “acaba” diyordu çoğu, “olacak mı?” Mezuniyetten sonra başlıyordu büyük sınavlar ama şimdilik bunlardan bahsetmemeliydi ve karamsarlık şebekesi gibi çalışan konu-komşuya, hısım-akrabaya kulak asmamalıydı!

İyi insanlar için ne çok kötü gelişmeler yaşanıyordu. Bir yazı işçisi yazısını bağlamak için şiire sığınıyordu:

“En güzel deniz:

henüz gidilmemiş olandır.

En güzel çocuk:

henüz büyümedi.

En güzel günlerimiz:

henüz yaşamadıklarımız.

Ve sana söylemek istediğim en güzel söz:

henüz söylememiş olduğum sözdür…”

***

Not: Yazımı bitirdim derken kapı çaldı. Gelen, tanımadığım bir teyzeydi, elindeki mor zarftan bir düğün daveti olduğunu anlıyordum. Hayırlı olsun, Allah mesut etsin diyebildim. Şirin hazırlanmış davetiye şöyle başlıyordu:

“Ay ışıkla, buğday başakla, yuvamız Aşk’la dolsun…” Dolsun dostlar, dolsun! Benden de size selam olsun! Çiftimizin adı Selma ve İbrahim’di. Hem size hem de dünyanın tüm Selma ve İbrahim’lerine mutluluklar dilerim, sıcak, bereketli, iletişimi kuvvetli bir yuvanızın olmasını dilerim.